khirimeli 0 Posted July 3, 2012 Report Share Posted July 3, 2012 http://club-monadire.ge/video/wolf_stat.pdf ციტირება Link to post Share on other sites
supernatural 0 Posted July 4, 2012 Report Share Posted July 4, 2012 მადლობა გიო მოწოდებისთვის, დავდე მე მისი თხოვნით. ციტირება Link to post Share on other sites
khirimeli 0 Posted July 5, 2012 Author Report Share Posted July 5, 2012 მადლობა გიო მოწოდებისთვის, დავდე მე მისი თხოვნით. გაიხარე ძმაო, ყველამ მინდა წაიკითხოს მგლების უფლებები დღევანდელ რეალობაში ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 19, 2013 Report Share Posted March 19, 2013 волчьи законы 1. Не доверять чужакам. 2. Волк никогда не предаст. Никого. 3. Волк НИКОГДА не будет врать себе. 4. Волк не ненавидит. Какой смысл обижаться на тех, кто не ведает, что творит? 5. Волк если полюбит, то навсегда 6. Стая всегда поможет волку. Но никто никого не принуждает к помощи! 7. Волк - СВОБОДЕН! ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 19, 2013 Report Share Posted March 19, 2013 Размеры и общий вес волков подвержены сильной географической изменчивости; замечено, что они меняются пропорциально в зависимости от окружающего климата и в полном соответствии с правилом Бергмана (чем более холодный климат, тем крупнее животное). В общем случае высота животных в холке колеблется в пределах 60-85 см, длина 105—160 см, а вес 32-62 кг, что делает обыкновенного волка самым крупным млекопитающим в семействе. В редких случаях в северной части Северной Америки отдельные экземпляры могут весить более 77 кг, а самое крупное животное было зарегистрировано в 1939 г на Аляске: его вес составлял около 80 кг. Самым маленьким подвидом следует считать арабского волка (C.l. arabs), самки которого в зрелом возрасте могут весить всего 10 кг. В пределах одной популяции самцы всегда крупнее самок примерно на 20 %, и с более лобастой головой. По общему виду волк напоминает крупную остроухую собаку. Ноги высокие, сильные; лапа крупнее и более вытянута, нежели собачья, длина следа порядка 15 см, ширина 7 см, средние два пальца вынесены вперёд, что позволяет отличать следы волка от собачьих. Голова широколобая, морда относительно широкая, сильно вытянута и по бокам обрамлена «бакенбардами». Массивная морда волка хорошо выделяет его от шакала и койота, у которых она более узкая и острая. К тому же она очень выразительна: ученые различают более 10 мимических выражений: гнев, злоба, покорность, ласка, веселье, настороженность, угроза, спокойствие, страх. Строение зубов волка — важная характеристика, определяющая образ жизни этого хищника. На верхней челюсти имеются 6 резцов, 2 клыка, 8 премоляров и 4 моляра. Нижняя челюсть содержит на 2 моляра больше. Четвёртые верхние премоляры и первые нижние моляры составляют плотоядные зубы, которые выполняют главную роль при разделе дичи. Важную роль также играют клыки, которыми хищник удерживает и тащит жертву. Зубы волка способны выдерживать нагрузку более 10 мегапаскалей и являются как его главным оружием, так и средством защиты. Их потеря для волка губительна и ведёт к голоду и потере дееспособности. Хвост довольно длинный, толстый и, в отличие от собачьего, всегда опущен вниз; охотники называют его «поленом». Хвост является выразительным «языком» волка. По его положению и движению можно судить о настроении волка, если он спокоен или он боится, его положение в стае. Мех у волков густой, довольно длинный и состоит из двух слоёв, из-за чего иногда животное выглядит крупнее, чем оно есть на самом деле. Первый слой шерсти состоит из жёстких остевых волос, которые отталкивают воду и грязь. Второй слой, называемый подшёрстком, включает в себя водонепроницаемый пух, согревающий животное. Поздней весной или ранним летом пух комочками отслаивается от тела (линька), при этом животные трутся об камни или ветки деревьев ради облегчения этого процесса. Лежащий волк Между подвидами волка имеются значительные различия в окраске, часто в соответствии с окружающей средой. Лесные волки — серо-бурые. Тундровые — светлые, почти белые. Пустынные — серовато-рыжеватые. В высокогорьях Центральной Азии у волков окраска ярко—охристая. Помимо этого встречаются чисто белые, рыжие или почти чёрные особи. У волчат окраска однотонная, тёмная и с возрастом светлеет, а голубая радужная оболочка глаз через 8-16 недель жизни обычно становится золотисто-жёлтой либо оранжевой. В редких случаях глаза у волков остаются голубыми на всю жизнь. В пределах одной популяции окрас шерсти также может различаться у отдельных особей или иметь смешанные оттенки. Различия относятся только к наружному слою шерсти — подшёрсток всегда серый. Часто полагают, что цвет шерсти призван слить животного с окружающей средой, то есть выполняет роль камуфляжа; однако это не совсем так: некоторые учёные указывают на то, что смешанные цвета усиливают индивидуальность конкретной особи. ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 19, 2013 Report Share Posted March 19, 2013 Почему не волки едят все, что они убивают? В Америке, на протяжении почти 13 лет (зимнее время с 1995 по 2008 год) в одном из национальных парков проводили исследования о количестве и использовании добытых волками туш животных (в основном лосей). По этим данным были исследованы остатки 293 туш различных животных, добытых волками при этом минимальная поедаемость составляла 73% от туши, а среднее использование хищником составляло 91% от съедобных частей туши. В первую очередь волк съедает мясо (мышечную ткань), это и понятно – кусок мяса быстрее и легче вырвать и проглотить. Если волк не будет спешить, то его соратник по стае может съесть эти лакомые кусочки. За исключением редких случаев, съедаются все значимые куски мышц. Кроме не посредственно мышц тела, «первым блюдом», часто служат мышцы внутренних органов – сердце, желудка. Поедаются также ребра, частично другие кости и почти полностью шкура. Однако случается, что волки съедают гораздо меньше, чем можно было бы съесть. Обычно это происходит, если волкам приходиться спасаться от охотников или защищать территорию от других хищников. Более интересны случаи, когда волки не едят все съедобные части туши. Почему, если так трудно убить лося, его не съедают целиком, а оставляют достаточно много (до 25%) съедобных частей. Это явление - не поедать все, что удалось захватить, широко распространено в животном царстве и наблюдается не только у волков, но и у других хищников, например у медведей, куниц, пауков и хищных насекомых. Согласно данным исследований волки оставляют много не съеденных останков в годы, когда добывают много животных, и на оборот в «голодные» годы жертва съедается почти целиком. Это и понятно – «голод всегда вызывает хороший аппетит». Но есть данные, что и в голодные годы волки не поедают полностью свои жертвы (например- зима 2008 года). Экологи предложили два объяснения такого поведения хищников: 1. Частичное поедание жертвы связано с физиологическими ограничениями. Например, не поедают полностью добычу потому, что уже наелись. Однако это плохо соотносится с фактами , что волк может находиться рядом с жертвой в течении многих дней и испытывая голод мог бы постепенно поедать её. Но, часто этого не происходит. 2. Выработка оптимальной стратегии кормления. Идея состоит в том, что, когда добычи относительно мало, то стоит есть все, что получиться убить. Однако, когда при охоте сравнительно легко поймать добычу волк съедает самые хорошие части. При этом затраты, что бы разжевать и переварить последние низкого качества куски туши, остающиеся после того, как большая часть туши уже съели, весьма большие и сравнимы с затратами на добычу новой жертвы. Поэтому хищнику проще добыть новую порцию пищи, чем грызть старые кости. Волки, в добыче и поедании пищи, демонстрируют такое поведение, которое вырабатывалось естественным путем в течение многих столетий. Серого хищника нельзя считать «прирожденным убийцей» - он убивает только для еды (хотя во время брачных игр волки могут убивать и сородичей). ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 მგელი---ვაჟა-ფშაველა ფრიად დაღონებული იყო. ბევრჯერ მოჰშივნია, ბევრჯერ უთხრია ტოტით მიწა და იმით დაუნელებია კუჭის წვა; ბევრჯერ ფუტურო ხე უღრღნია კბილით, გაძღომის გულისთვის. სიმშილისაგან შეწუხებულს ბევრჯელ უთხოვნია ღვთისთვის: „ღმერთო, ჩვენო გამჩენო, მომეც საზრდო, რომ გავძღე, ნუ მომკლავ სიმშილით!.. შენი გაჩენილი ვარ, დამარჩინე, უფალო!“ – მაგრამ როცა ღმერთს შეუსმენია მისი თხოვნა, მგელს დაჰვიწყნია მადლობის გადახდა. სამაგიეროდ, როცა ამაოდ ჩაუვლია მის თხოვნა-ვედრებას, სამდურავი, საყვედური გამოუცხადებია ღვთისთვის: „შენ ღმერთი კი არა, არ ვიცი რა ხარ. არ იცი შეწყნარება, არ იცი სიბრალული. გევედრები, არ მისმენ; შეგიძლიან აასრულო ჩემი თხოვნა და არ გინდა. რა დავაშავე? მითხარი, რა დავაშავე? რა ცოდვა მოვიმოქმედე?“ როცა ამ სიტყვებს ამბობდა ეს საცოდავი ნადირი, უნდა გენახათ, მაშინ რა საზარელი შეხედულება ჰქონდა და მასთან საბრალო. თუმც ორივე თვალი ცისაკენ ჰქონდა ამართული, მასთან ერთი თვალით მაინც ალმაცერად იცქირებოდა: მიწას, ტყეს არ აშორებდა… ვინ იცის, როგორ იყოს საქმე! ან ლუკმა არ ამცდეს, ან მტრის მსხვერპლი არ გავხდეო; მისი თვალები ცასა და დედამიწას ცეცხლის სხივებს ესროდა; ეს ცეცხლი სხვა ჯურის ცეცხლი იყო, იგი არა ჰგავდა არც ცეცხლის, არც მზე და მთვარის სინათლეს, ხოლო საშინელი სანახავი იყო ეს სინათლე. ყველასაგან მოძულებული და ყველასაგან შეჩვენებული დღესაც დაღონებული იწვა უდაბურს ტყეში. ორივე ტოტი წინ გაეწოდა, დიდი სალი კლდე თავზე დასჩერებოდა და ზურგს უმაგრებდა; მგელი ცის სივრცეს გასცქეროდა. მას სასმელ-საჭმელი აღარ აწუხებდა. მაშ რადა სწუხდა? რად იყო დაღონებული? რას ფიქრობდა ეს ბეჩავი ცხოველი? გიკვირსთ? ნუ გაგიკვირდებათ!.. დღეს მგელი სრულიად სხვა რასმე ფიქრობდა და ისევ ამ ფიქრით ღმერთს ემუდარებოდა: „ღმერთო, რად გამაჩინე მგლად?! რადა ვძულვარ ყველას? რად მომეცი ბუნება მგლისა? რადა ვარ სისხლით გაუმაძღარი? ათასს სულ ცხვარს ერთს ღამეში თავებს გავბალთავ, განა ერთი არ მეყოფა?! რად მიყვარს ხორცის ჭამა და სისხლის სმა?! რატომ არა ვარ შველი, ან ირემი, თუნდ ბეჩავი კურდღელი?.. კურდღლობა მე არ შემიძლიან, არც ირმობა, არც შვლობა… ჩემი ბუნება სულ სხვაა, ეშმაკი მიზის გულში და მიჩანგებს: „გააფუჭე, წაახდინე!.. აგებული დაშალე, ცოცხალი მოკალ, შათქი, შაყლაპე!.. რაც შეიძლო, ბევრი სისხლი დაანთხიე!.. ნუ დაჰზოგავ ნურავის, რასაც კბილი და კლანჭი მიგიწვდება! თესე ქვეყანაზე ვაება, ტირილი და გლოვა, სისხლი და ცრემლი!..“ აი ჩემი ნდომა, ჩემი წადილი, ჩემი ბუნება… ააახ!.. არ მინდა ვიფიქრო, არ მინდა გავიხსენო ჩემი ცოდვები… ააახ! ღმერთო, ღმერთო, შე დალოცვილო! რა უბედური, რა ყველაზე საწყალი გაგიჩენივარ! და განა მარტო მე? რა საჭიროა ან ვეფხვი, ან დათვი, ან სხვა სისხლის მსმელი ნადირი?.. რას ვაკეთებთ ჩვენ? არაფერს, ცოდვის მეტს. ჩვენი სიცოცხლე, ჩვენი არსება თავიდან ბოლომდე დაგვირგვინებული ცოდვაა. არ შეგვეძლო განა ბალახი გვეძოვა და ისე გვეცოცხლა? სისხლის მაგივრად წყალი გვესვა? ჩვენ ყველგან შიშსა ვთესავთ, ჩვენი ყველა სულდგმულს ეშინიან და ყველა გვემტერება. ზოგი, ვისაც ხელის შემობრუნება არ შეუძლიან, გაგვირბის; ვისაც თოფი და ტყვია-წამალი აქვს და გული ერჯის, სასიკვდილოდ არა გვზოგავს… ოოოხ! არა, არა! არა ღირდა ჩვენი გაჩენა… მე მგლობამ უბედურების მეტი სხვა არაფერი მომიტანა… იქ რა უნდა, რა ესაქმის ბედნიერებას, საცა ქენჯნა და მხილებაა სინდისისა?!. რა მქვიან მე? – მგელი. უვარგისს, უმსგავსს სახელს ვატარებ. ნუთუ ამისთანა ყოფნა ყოფნაა, ამისთანა სიცოცხლე სიცოცხლეა?!. არა, ეს მკვდარი სიცოცხლეა. როცა დავდივარ, უსულო და სულიერი ყველა ზიზღითა და შიშით იძახის: „მგელი!..“ გასქდი, დედამიწავ, და თან ჩამიტანე! ფუუუჰ!.. ჩვენ როცა გვშიან, ერთმანერთსაც კი ვჭამთ: თვით ჩემი დედა, და-ძმები მგლებმა დაჭამეს და მეც, იქნება… ჰო, იქნება კი არა, სწორედ შესაძლებელია ჩემივე მსგავსის, ჩემის თვისის და ტომის საგლეჯ-საწეწი შევიქმნა ოდესმე. მითხარით, მირჩიეთ, რა ვქნა? რითი ვუშველო ჩემს თავს? საით, როგორ დავახწიო თავი ამ მგლურს ბუნებას, ამ წყეულს, ამ შეჩვენებულ წადილთა და გრძნობა-მისწრაფებათა ხროვას?.. ეეეჰ!“ – სთქვა მან და მწარედ კბილები დააკრაჭუნა. ამ დროს იქვე ხეზე ჩხიკვი ჩამოჯდა, მგელს დააცქერდა, კისერი გადმოძაბა, იმანაც თითქოს კბილები გააკრაჭუნა, დაუწყო კირცხება, ჯავრება და შემდეგ „ჩხიიი, ჩხიიი“ გააბა… ბოლოს, ისევ თავს დაუწყო კანტური და მოჰყვა: „საწყალო, საწ-ყა-ლო!.. საწყალო!.. ხა-ხა-ხა!“ – თან გაიცინა; ფრინავდა მოუსვენრად ტოტიდან ტოტზე, ნავარდობდა, ცელქობდა, მხიარულობდა. მდინარე, ქვეით ხევში ლოდებზე მომდინარეც, ტკეპნით მიაქანებდა ტალღებს, თითქოს ისიც რაღაცას ამბობდა, თითქოს მიმხვდარიყო და თანაუგრძნობდა მგლის გულის ტკივილს – „უყურე, მგელს, – ამბობდა იგი, – ვინ მგელი, ვინ ეგ სიტყვები? ღმერთო, ამას რას მოვესწარი!.. მიკვირს, გამკვირებია!“ – რად სცრუობ, ვის ატყუებ? შენ, იქნება, ან ავადა ხარ, ან მოხუცდი და აღარ ძალგიძს მგლური ნავარდი და მიტომ მოინდომე გადასხვავება? გინდა იმ ერთ ადამიანივით, სამოცდაათი წელი რომ გარყვნილებაში გაატარა და როცა ყოველი ძალა და ჯანი გამოელია, გარყვნილების მასაზრდოებელი, მაშინ შედგა ბერად სულის მოსაგებად, – შენც სული მოიგო? სტყუი, სცრუობ! – შემოსძახა მდინარემ ქვევიდან. – არა სტყუის! – დაიჩხავლა ჩხიკვმა, – გულწრფელად ამბობს. – არა სტყუის! – დაიბუტბუტა კლდემ, მგლის თავზე შავად დაყუდებულმა. – მართალია, მართალი, არა სტყუის! – დაიგრიალა ტყემ და მიშოლტ-მოშოლტა თავისი ფოთლიანი ტოტები. – განა, აქაო და მგელიაო, სიმართლეს არ იტყვის, არაფერი დაეჯერება? – დააკაკუნა კოდალამ. ხოლო მგელი ხმას არ იღებდა… გარინდებული იყო. – ვაჰ!.. მე რომ… მე რომ ის… ვიყო? – ბუტბუტებდა და თან დასთვლიმა. დასთვლიმა და რა მოესიზმრა? ირმად ქცეულიყო, მშვენიერი ტანისა, ბოჯოჯღი რქებით შემოსილი, ყელმოღერებული სხვა ირმებთან ერთად დანავარდობდა ტყეში. მძინარას გრიალი, ხმელი ფოთლების შრიალი და ლაწა-ლუწი შაესმა. ფეხზე წამოდგა… მის პირდაპირ დამთხალი ირმები გარბოდენ. – ეჰ, გამასწრეს!.. – სთქვა მგელმა თავისთვინ, – მოვტყუვდი. წავიდენ, წავიდენ! მირბიან, მირბიან! ხოლო თვალს ვერ აშორებდა, ირმებს თან გაჰყვა მისი თვალები. მონადირემ, რომელიც ირმებს მისდევდა, გაბრიყვებულს მგელს თვალი შეასწრო. – ირმები თუ გამექცნენ, ეს ხომ აქ არის! – სთქვა მან და გამოუმიზნა თოფი. თოფი გავარდა… და მგელიც წაიქცა… მოკვდა მგელი… ამ შემთხვევამ ყველანი გააოცა. – დიდება შენთვის, უფალო, წინადიგრძნო სიკვდილის მოახლოვება, თორემ ვინ მგელი, ვინ მაგისთანა მსჯელობა? – ამბობდა კლდე. – საწყალი, საწყალი მგელი! – დუდუნებდა მდინარე, – თქვენ არ დაიჯერებთ, ცხონებულია!.. – კრრრიია! – გაისმა კოდალას კაკუნი. ჩხიკვი კი მაღლა ხის ტოტზე დაფარფატებდა და უგემურად ჩხიკვინებდა… ტყე არაფერს ამბობდა, თავი დაბლა დაეღო და ღრმა, საიდუმლო ფიქრებში იყო გართული. ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 ამოდის, ნათდება! ვინ ამბობდა ამას? სად ან როდის? ღამეა. თოვლით გადალესილა მთა-ბარი; სულშეხუთულია, ისე შებოჭილი, რომ დედამიწის ძვლებს ჭყრიალი, ჭახჭახი გააქვს. ბუნება თითქოს კუბოში წევს, სუდარაში გახვეულა. არაფერი ხმა, არც მოძრაობა, არც ცელქის მთის ნაკადულის ჩხრიალი არსად ისმის. ნიავიც განგებ შეჩერებულა, რომ არ დაარღვიოს გარშემო მშვიდობიანობა, არ დაუშალოს ბუნებას ძილი, განსვენება. ტყე დაბარდნილია თოვლით, ხეებს ტანი და ტოტებიც აღარ ეტყობათ... აი ამ დროს ერთ კურუმს გორაზე მგლის ჯოგი გროვდებოდა. ზოგნი მოსულიყვნენ ადრე და სხვების მოლოდინიც ჰქონდათ. ყმუილით, ნელის ბოხის ხმით აუწყებდენ ამხანაგებს: “მოდით, ნუ დაიგვიანებთო!”. ქვეიდან, შორს სოფლიდან გაურკვეველი ჟრიამული ისმოდა. სახლებიდან ამონადენი ბოლი ნისლად, ჯანღად ზედ გადასწოლოდა სოფელს, საბნად ეხურა, მაღლა ცა გავარვარებული, ვარსკვლავებით მოჭედილი, ხოლო პირმოკუმული, გაშტერებული დასჩერებოდა დედამიწას. მგლები ამაღამ სოფელს უნდა ესტუმრონ. - ესაა მათი ფიქრი და განზრახვა. თავს იმიტომ იყრიდენ ერთად, რომ ტყეში აღარაფერი ეგულებოდათ საჭმელი. ერთი კვირაა მშივრები დალასლასებენ, მიწასაც კი ვეღარ თხრიდენ საჭმელად თოვლისა და ყინულისაგან. მოგროვდენ, დიდი ჯოგი გაკეთდა. ყველანი კბილებს აკაწკაწებდენ. შიოდათ, ძალიან შიოდათ! ერთმანეთს ათვალიერებდენ და ნატრობდენ, ერთს მეორის ტანზე ერთი წვეთი სისხლი მაინც შეენიშნა, რომ ამით საბუთი ჰქონოდათ ძგერებოდენ და თავისი თანამოძმე ლუკმა-ლუკმა გაეგლიჯათ. რომელ ერთს ეყოფოდა ერთი მგელი, თითო ლუკმა ხომ არც კი შეხვდებოდათ! არა, ცოტათი მაინც შიმშილის ჟინს მოიკლავდენ. საგულისხმო სანახავი იყო ამ დროს მგლების კრება: ზოგი იწვა თოვლზე, სხვა დაყუნტებულიყო, რიგიც იდგა ფეხზე კუდებდაშვებული, ხოლო ყველას პირები ჰქონდა დაღებული. ასე თათბირობდენ თარეშის, ლაშქრობის შესახებ. - კარგი დრო გავიდა, კარგი, ბიჭებო! როგორ ბნელა! აბა, ვისაც იმედი აქვს თავისა, ეხლა უნდა ეცადოს, - ამბობდა მოხუცი მგელი ტოტია. - ოღონდაც, ოღონდაც - სთქვა მეორემ, - თუ სხვას ვეღარას მოვიგდებთ გარეთ, ძაღლები მაინც მოვიტაცოთ. ხომ იცით ჩემი ამბავი? თქვენ ჩაგასაფრებთ, მე გამოვიტყუებ, გავუთამაშებ, ჩავუკვდებ-მოვუკვდები ქედანას, შემოგაგდებთ ზედ და მაშინ თქვენ იცით, როგორც გაირჯებით! - რა შვილებმა არ ვიცით ჩვენც, როგორ უნდა ჭამა ლეშისა, - სთქვეს სხვებმა სიცილით. თათბირობდენ ფარეხის გატეხაზე. ცხვრის მოგონებაზე ყველამ დაღებული, ცეცხლით ანთებული ლაშები უფრო დააღეს და ნაკვერჩხლებად გამოაჩინეს დიდრონი კბილები. გაჰკრეს, გაუსვეს კბილი-კბილს: აჩქამდა კბილები და საერთო, საშინელ ცეცხლად დაენთო, არე-მარე გაანათა. აიშალნენ იმ იმედით, რომ გაძღებოდენ, დაეშვნენ თავქვე, წინ ჩაუძღვათ ტოტია, წალიკი დააკრეს გორის პირს - ჩამომწკრივდენ, იმედი უღვივოდათ გულში, მაგრამ დახეთ, რომ ბედმა უმუხთლა. რასაც არ მოელოდენ, ის მოხდა; მოხდა ის, რითაც იმათი საქმე ფუჭდებოდა, იშლებოდა; წელი მოსწყდათ. რა მოხდა განა ასეთი? ამათ სიბნელის იმედი ჰქონდათ ხომ, მაგრამ ცოტათ შენიშნეს, რომ აღმოსავლეთით ცის პირი ნათდებოდა. ყველანი შეჯგუფდენ ერთად და მიაპყრეს იქით თვალები. ცოტა ხნის შემდეგ მთვარემ წვერი ამოჰყო. ამოვიდა მთვარე და გაანათა ტყე, მთა, ბნელი კუნჭულები; გაანათა ჯურღმული. შეჯგუფებული მგლები ბრაზმორეულნი იძახდენ: “ამოდის, ამოდის, ნათდება!” მთვარისაკენ მიპყრობილ მგლების თვალებიდან ზიზღის, სიძულვილის, სისხლის ძიების ისრები იყო გაძაფული. როგორ სწყევლიდენ მის ამოსვლას! - გაგიხმეს ფეხი, გაგიწყრეს ღმერთი! ვაი შენ, ვაი შენ გაჩენის დღესა! - ამბობდენ მგლები და თან კბილებს უღრჭენდენ: “ახ ნეტავი, ხელში კი ჩაგვაგდებინა, შეგვეჭამა, რომ მოგვესპო მაგისთვის სიცოცხლე”. ყველაზე უფრო წყრებოდა, ბორგავდა ერთი ბებერი მგელი. - ბევრჯელ მომიკალ გული. - ამბობდა იგი, ბევრჯელ დამაღონე, შე წყეულო, შე შეჩვენებულო; ბევრჯელ დამაღონე, გამიმწარე სიცოცხლის დღენი. ბევრის ცხოველის სისხლით ბევრჯელ შევიღებე ცხვირ-პირი, ტოტები და მკერდი; მთელ ორ კვირას დავუმშვენებივარ ამ სისხლსა და ჩემ ტანზე მისი დანახვით სიყმილის ჟინი მომიკლავს. ნეტავი, მთვარევ, ერთხელ შენთვისაც გამესვა ჩემი ბასრი კბილი, ნეტა შენის სისხლითაც დაემშვენებინა მხარბეჭი და თითები ლეგჩოხა ბიჭს ტოტიას. დანარჩენებიც ამასვე ფიქრობდენ კვლავ ლაშდაღებულნი და შეჩერებოდენ მთვარეს: მთვარე კი ამოდიოდა ზევით და ზევით, ამომაღლდა ცაზე; გაანათა ტყეში ხისა და კლდის ძირები, ბნელი ხევები, აგრეთვე გაანათა სოფლად ბნელი კუნჭულები ციხე-კოშკებისა და ძველთა შენობათა ნანგრევებისა, სასაფლაოს შავ ქვებს თავის სხივის სანთელი დაუნთო; მადლიანად და ცხოვლად იყურებოდა სასაფლაოც-კი. გაცრუვდა ყოველი იმედი დავლისა, თარეშობისა. დღის სასწორი ღამეა. რაღა ქნან? იმედი გადაუწყდათ, სასოება დაჰკარგეს, ერთმანეთს-ღა დაუწყეს თვალიერება; ფიქრობდენ, არჩევდენ, ვინ არის ჩვენში სახარჯი, შესაჭმელიო. ერთი მზად იყო მეორეს ძგერებოდა და შუაზე გაეგლიჯა. მოხუცი ტოტია, თავპირდასიებული ჯაგს უკან ეყუნთა, ფიქრებში იყო გართული; იმას ბევრი შიმშილი უნახავს და ბევრი ვაება გამოუცდია, მაგრე რიგად იმიტომ არ იყო შეწუხებული, ახლაც სხვისა იმედით ნადირობდა; ახალგაზრდა მგლები უზიარებდენ იმას საზრდოს. - ტოტიავ, ეი, არ გესმის?! რას გარინდებულხარ, ვერა ხედავ რა ამბავია? ვიღუპებით შიმშილით, ლამის მგლის ნათესაობა, ჯილაგი გაწყდეს პირისაგან ქვეყნისა. რასა სწერს შენი კარაბადინი, ბიძიავ? - უთხრა მას ერთმა მგელმა და თან ტოტი გაუქნია თავში. - რას სჩადი, შე ბრიყვო, შე გაუზრდელო ვირო? - სთქვა წყრომით მოხუცმა მგელმა. სხვა მგლებმაც ყურები აცქვიტეს, იგრძნეს საქმის ვითარება. - ჰოდა რა?! - იღრიალა ყველამ ერთად: - ძალიან კარგად გიშვრება, შენისთანა ბრიყვზე ერთი ტოტის დაკვრა კიდევაც ცოტაა. კბილი გაუსვით მაგას, კბილი; ეს სინათლე სულ მაგის ბრალია! - ღმუოდენ ყველანი. დიდხანს აღარ აცალეს და თათებს კბილებიც მიაშველეს... - ბიჭო, ჭკვიანად, ჭკვიანად! რას ჩადით, თქვე ბრიყვებო? - ღმუთუნებდა ტოტია და უღრენდა კბილს ხან ერთს, ხან მეორეს, მაგრამ იმისი ღრენა ვის შეაშინებდა? ერთ წამში გათავდა ტოტიას სიცოცხლე; ლეშთან ერთად გათავდა მისი სულიც. ბეწვიც აღარსად ეგდო იმის მრავალტანჯულის ტყავისა. ოდნავ თუ სადმე ნასისხლარს შეამჩნევდით, ის იყო. მგლებს ცოტათი გული დაუმშვიდდათ, მაგრამ კიდევ შიოდათ. შეხედეს ერთმანეთს, შეეშინდა ერთს მეორისა, ალბათ იმიტომ - ახლა მე არ შემჭამონო. შეეშინდათ და გაფრთხენ. ერთი მეორეს გაურბოდა, ჯაგიანებში ჩხლაკა-ჩხლუკი ისმოდა და თან თოვლის ჭყრიალი... მთვარე კი ამოვიდა, ამოცურდა მაღლა, თითქმის შუა ცაზე, ნათლად კაშკაშებდა და იქიდან, როგორც დარაჯი, უფთხობდა ქვეყანას მტერსა... მგლები კი გარბოდნენ უგზო-უკვლოდ ტყეში და ყველას პირზე ეკერა: “განათდა, განათდა!”. 1896 წ. ციტირება Link to post Share on other sites
tedo 1 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 რაღაც ძაან პოლიტიკური და სუბიექტური მოსაზრებებით გაჯერებული სტატიააა, რაც ჩემი აზრით ამ ფორუმს არ უხდება. თუმცა არც ცუდი არაა და სიმართელეა თითქმის ყველაფერი რაც შიგ წერია. მგლის გამრავლებაში რომ მთავრობის (წინა თუ წინისწინა) ხელი ურევია არც მაგაზე არსებობს ორი აზრი. ციტირება Link to post Share on other sites
courage 2 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 სერზე მიდის სამი მგელი სერზე მიდის სამი მგელი, ტუჩმოკლე და კუდაგრძელი, ერთმანეთს ეუბნებიან: „ჭალას არის ლურჯა ცხენი, ერთმა თავსა დავურბინოთ, ორმა გავას გავკრათ ხელი, პატრონს კაცი გავუგზავნოთ, ნუღარ უნდა ბზე და ქერი. მოდი, ნალები წაიღე, წალდი გამოგივა მჭრელი, ძუა-ფაფარი წაიღე, საცერი დაგეწვნის სქელი. :e025: :e025: ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 რაღაც ძაან პოლიტიკური და სუბიექტური მოსაზრებებით გაჯერებული სტატიააა, რაც ჩემი აზრით ამ ფორუმს არ უხდება. თუმცა არც ცუდი არაა და სიმართელეა თითქმის ყველაფერი რაც შიგ წერია. მგლის გამრავლებაში რომ მთავრობის (წინა თუ წინისწინა) ხელი ურევია არც მაგაზე არსებობს ორი აზრი. ადრე გადიოდა საინტერსო გადაცემა -დვრიტა თივი.დავით გოგიბედაშვილს( დეფს )მიჰყავდა ეს გადაცემა. ერთ დღეს მთლიანი გადაცემა მგელს დაეთმო და საინტერესო ამბებიც მოვისმინე. როგორც იქ ითქვა , მგელს ტყის სანიტარს უწოდებენ. ერჩის სუსტ და ავადმყოფ ცხოველებს. მთის ერთ-ერთ ზოლში მგლეი გაწყვიტეს და ავტომატურად, თურმე ზედა ზოლში ირმები დაიხოცა. ციტირება Link to post Share on other sites
გიორგი 46 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 მაგ დეფმა ისე იცის მგლებეე, როგორც მე ჩინური. საშინელებაა ამდენი "ექსპერტის" ატანა. ტყეში არის საერთოდ ნამყოფი? ზოოპარკის გარდა თუ უნახავს მგელი? ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 (edited) მაგ დეფმა ისე იცის მგლებეე, როგორც მე ჩინური. საშინელებაა ამდენი "ექსპერტის" ატანა. ტყეში არის საერთოდ ნამყოფი? ზოოპარკის გარდა თუ უნახავს მგელი? :91: ნამდვილად არ ვიცი მგლების ცხოვრების წესები. მაგრამ ერთხელ ასეთი გადაცემა იყო მოსკოვზე: შუა აზიის ერთ-ერთ სოფელში დაიკარგა პატარა ბავშვი და ვერსად ვერ იპოვნეს. გავიდა წლები და საბჭოთა მილიცია "ბაბაჩკით" დაფრინავდა ვიღაცას თუ რაღაცას ეძებდა და დაინახეს პატარა ბიჭი მგლების ხროვაში. ეს კადრები მართლა გვაჩვენეს. გვაჩვენეს როგორ იცავდნენ მგლები ბიჭს. მილიციამ გლები ჩახოცა და ეს ბავშვი გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანა, ვფიქრობ საკვლევ ინსტიტუტში. უკვე დაკაცებული გვაჩვენეს,მიუხედავად იმისა უკვე კაცი იყო, სახე მაინც ჩამოუყალიბებელი ჰქონდა. ლაპარაკის დროს ხახისმიერი ბგერები ისმოდა. რომ ჰკითხე ვინ გიყვარს და გენატრებაო:=დედა მგელიო- უპასუხა და ტირილი და ყმუილი დაიწყო. Edited March 28, 2013 by paraskeva ციტირება Link to post Share on other sites
mamuka grigolia 0 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 ეჰ,ჩემო ეკა,საქართველოში საქმე უფრო პროზაულადაა,მგელი და ტურა თუ არ განადგურდა,ჩათვალე რომ,არა მხოლოდ გარეული,მალე შინაური ცხოველებიც აღარ გვეყოლება!!!!! :( ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 ეჰ,ჩემო ეკა,საქართველოში საქმე უფრო პროზაულადაა,მგელი და ტურა თუ არ განადგურდა,ჩათვალე რომ,არა მხოლოდ გარეული,მალე შინაური ცხოველებიც აღარ გვეყოლება!!!!! :( იცით რა არ მესმის, როცა სოფლებს ესხმის თავს და ანადგურებს საქონელს, მთავრობა რატომ არ აძლევს მოკლვის უფლებას, ან რაში აწყობს მისი გამრავლება? ციტირება Link to post Share on other sites
qevxo 0 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 paraskeva იმიტომ რომ მთავრობა ქართველის გარდა ყველას ამრავლებდა საქართველოში ციტირება Link to post Share on other sites
mamuka grigolia 0 Posted March 28, 2013 Report Share Posted March 28, 2013 ვისაც ეს საქმე ხელეწიფება,პარასკევა,გალსტუკ-ბაბოჩკიანი ფრანტი კი არ უნდა იყოს და თბილის-ქუთაისის გზა კი არ უნდა ტკეპნოს,მაღალფარდოვანი ,,საზღვარგარეთული,, ტერმინები კი არ უნდა აფრქვიოს გრძელფეხებიანი ჟურნალისტკების ფერად-ფერად მიკროფონებთან,ტყეში,ჭაობში,მდინარისა და ტბის პირას უნდა უთენ-უღამდებოდეს,უნდა ტკიოდეს ყველა მოჭრლი ხე,ყველა მოწამლულ დენით დადუღებულ თვალებდათეთრებულ თევზს,მკვდარი შვილივით უნდა დატიროდეს და მის მტრებთან მგელი და აფთარი უნდა იყოს,დედა ბუნების პულსზე უნდა ედოს გული და მის ყველა საგანგაშო შეფრთხიალებას უნდა უსმენდეს!!!!მაპატიე და დუმბაძის არ იყოს სამშობლო კახპა დედაკაცი კი არაა,რო დათვრები და მაშინ მოგენატრება,სამშობლოს ფანატიზმამდე აყვანილი, ტკივილიანი სიყვარული ჭირდება,24 საათიანი სიყვარული!!!! ციტირება Link to post Share on other sites
paraskeva 30 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 ვისაც ეს საქმე ხელეწიფება,პარასკევა,გალსტუკ-ბაბოჩკიანი ფრანტი კი არ უნდა იყოს და თბილის-ქუთაისის გზა კი არ უნდა ტკეპნოს,მაღალფარდოვანი ,,საზღვარგარეთული,, ტერმინები კი არ უნდა აფრქვიოს გრძელფეხებიანი ჟურნალისტკების ფერად-ფერად მიკროფონებთან,ტყეში,ჭაობში,მდინარისა და ტბის პირას უნდა უთენ-უღამდებოდეს,უნდა ტკიოდეს ყველა მოჭრლი ხე,ყველა მოწამლულ დენით დადუღებულ თვალებდათეთრებულ თევზს,მკვდარი შვილივით უნდა დატიროდეს და მის მტრებთან მგელი და აფთარი უნდა იყოს,დედა ბუნების პულსზე უნდა ედოს გული და მის ყველა საგანგაშო შეფრთხიალებას უნდა უსმენდეს!!!!მაპატიე და დუმბაძის არ იყოს სამშობლო კახპა დედაკაცი კი არაა,რო დათვრები და მაშინ მოგენატრება,სამშობლოს ფანატიზმამდე აყვანილი, ტკივილიანი სიყვარული ჭირდება,24 საათიანი სიყვარული!!!! კი ხართ სწორი.. ეჰ, მე კიდევ სიმპატიურად ვიყავი განწობილი მგლის მიმართ... :( მგლის მუხლიო, კიდევაც დაიზრდებიანო,მგლის მუზარადიო, როგორც აგული ერისთავი იყტოდა:-არის მასში რაღაც ანტიკური. ციტირება Link to post Share on other sites
tedo 1 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 კი ხართ სწორი.. ეჰ, მე კიდევ სიმპატიურად ვიყავი განწობილი მგლის მიმართ... :( მგლის მუხლიო, კიდევაც დაიზრდებიანო,მგლის მუზარადიო, როგორც აგული ერისთავი იყტოდა:-არის მასში რაღაც ანტიკური. როგორც ყვველაში ჩემშიც ერთგვარ სიმპათიას იმსახურებს მგელი და მისი ცხოვრების წესი, თუმცა დაკარგული ბავშვების გაზრდის გამო არ შეიძლება მოვამრავლოთ იგი. რაც შეეხება მის სანიტრობას ერთგვარად მართალია თუ სადმე მშიერმა მგელმა ლეში იპოვნა შეჭამს. თუ ჯოგს გამოედევნა, პირველი ავადმყოფი და ბებერი ჩამორჩება და იმას დაითრევს, მაგრამ ავადმყოფზე კარგი ხორცი რომ პატარა ნუკრს და ა.შ.. აქვს ეს მგელმა ჩვენზე უკეთ იცის. ეგ არავინ თქვას რომ მგელი მარტო იოლ საკბილოს ირჩევს, ესეც რომ იყოს დავითვალოთ ჩვენ ტყეებში რამდენი ავადმყოფი და ბებერი შველი არჩვი ირემია, 6000(?) მგელს ეყოფა კი წლის განმავლობაში? ციტირება Link to post Share on other sites
courage 2 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 მგელი მაშინაა კარგი როცა ცოტაა ციტირება Link to post Share on other sites
tedo 1 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 მგელი რომ სანიტარი იყოს ან მისი სიმრავლე დადებითი შედეგის მომტანი ბუნებისთვის. ინგლისელებს ჩვენ მოვასწრებდით მის მომრავლებას? ისინი ხომ ბუნებით თავიდან ბოლომდე კაპიტალისტები და "მედუქნეები" არიან :spiteful: ციტირება Link to post Share on other sites
qevxo 0 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 ვისაც ეს საქმე ხელეწიფება,პარასკევა,გალსტუკ-ბაბოჩკიანი ფრანტი კი არ უნდა იყოს და თბილის-ქუთაისის გზა კი არ უნდა ტკეპნოს,მაღალფარდოვანი ,,საზღვარგარეთული,, ტერმინები კი არ უნდა აფრქვიოს გრძელფეხებიანი ჟურნალისტკების ფერად-ფერად მიკროფონებთან,ტყეში,ჭაობში,მდინარისა და ტბის პირას უნდა უთენ-უღამდებოდეს,უნდა ტკიოდეს ყველა მოჭრლი ხე,ყველა მოწამლულ დენით დადუღებულ თვალებდათეთრებულ თევზს,მკვდარი შვილივით უნდა დატიროდეს და მის მტრებთან მგელი და აფთარი უნდა იყოს,დედა ბუნების პულსზე უნდა ედოს გული და მის ყველა საგანგაშო შეფრთხიალებას უნდა უსმენდეს!!!!მაპატიე და დუმბაძის არ იყოს სამშობლო კახპა დედაკაცი კი არაა,რო დათვრები და მაშინ მოგენატრება,სამშობლოს ფანატიზმამდე აყვანილი, ტკივილიანი სიყვარული ჭირდება,24 საათიანი სიყვარული!!!! ათასპროცენტიანი ხარ ! ციტირება Link to post Share on other sites
BROWNING 349 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 მამაუკას პოსტი ფეისბუქზე დასადებია ციტირება Link to post Share on other sites
BROWNING 349 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 პარასკევა, მგლის მიმართ არავიტარი განსაკუთრებული პრობლემა არ გვაქვს. პირიქით, პატივს ვცემთ ბევრნი. მაგრამ აქ სუფთა ბიოლოგიური საკითხია. ნორმას გადამცდარი მტაცებლის პოპულაცია საფრთხეს უქმნის ჩლიქოსანს. განსაზღვრულ ტერიტორიაზე ჩლიქოსნის და მტაცებლის რაოდენობა აუცილებლად უნდა რეგულირდებოდეს. ეს იქ სადაც ადამიანის წნეხი დიდია ბუნებაზე, თორემ მიუვალ ადგილებში ამას თავად ბუნება არეგულირებს. მგლის თავისუფლებისადმი სიყვარული ჩემთვის სამაგალითოა. ციტირება Link to post Share on other sites
Коба 47 Posted March 29, 2013 Report Share Posted March 29, 2013 რაღაც ძაან პოლიტიკური და სუბიექტური მოსაზრებებით გაჯერებული სტატიააა, რაც ჩემი აზრით ამ ფორუმს არ უხდება. თუმცა არც ცუდი არაა და სიმართელეა თითქმის ყველაფერი რაც შიგ წერია. მგლის გამრავლებაში რომ მთავრობის (წინა თუ წინისწინა) ხელი ურევია არც მაგაზე არსებობს ორი აზრი. აბსოლიტურად ვეთანხმები master-ს. დავიწყე კითხვა და პირველივე სტროფების შემეგ დამეკარგა ინტერესი. დაჟე ასეთ სტატიებში ვცდილობთ დავკმინოთ ერთმანეთი. არა, მგლები მართლა გვჯობნია ადამიანებს. ციტირება Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.